Elime bir kitap geçti, her zamanki gibi dayanamadım okumaya başladım. Kitap kokusu kadar güzel bir şeyin olmadığını düşünenlerdenim tabii ondan. Ecdadımızdan bahsediyordu kitap. Her biri birbirinden kıymetli Osmanlı padişahlarından. Sultan 1. Ahmed (1590-1617), kalbi hayatının derinliği olan oldukça müttaki bir Osmanlı Padişahıdır. Bahti mahlasıyla Peygamber Efendimize (sav) sevgisini ve bağlılığını ifade eden çok içli şiirleri vardır:

Nola tacım gibi başımdan götürsem daim

Kadem-i nakşını Hazret-i Şah-ı Resulün

Gül-i gülzar-ı Nübüvvet o kadem sahibidir

Ahmeda durma yüzün sür kademine o gülün

İşte bu ince ruhlu Osmanlı sultanının vefat etmeden bir gün önce huzurunda bulunan mabeynci Mustafa, Ahmed Han’ın odada muhatabını göremediği kimselere karşı dört defa; “Ve aleyküm selam” dediğine şahit oldu. Mabeynci, bir mânâ veremediği bu garip davranışların sebebini Sultanına sorduğunda, Sultan Ahmed Han şu cevabı verdi:

“O anda Hazreti Ebu Bekir-i Sıddık, Hazreti Ömer, Hazreti Osman ve Hazreti Ali efendilerimiz geldiler ve bana; ‘Sen, dünya ve ahiretin sultanlığını kendine toplamışsın. Yarın Resulullah (sav) Efendimiz’in yanında olacaksın’, buyurdular.”

Gerçekten de bu Hak dostu, denildiği gibi ertesi gün vefat ederek sevdiklerine kavuştu.

Yaradan herkese nasip etsin bu peygamber sevgisini, herkese nasip etsin bu imanı.