Koşturmaca içerisinde geçen hayatımda, en önce sabretmek gerektiğini öğrendim. Her şeyin çok çabuk olmasını isterdim ama sabretmenin ve soğukkanlı olabilmenin mutlak fayda sağladığını gördüm. Doğru konuşmanın, yerinde ve zamanında konuşmanın hep yanında oldum. Maalesef çok yalan, boş konuşan gördüm.  Yine de doğru bildiğinden şaşmamayı öğrendim. Almadan, verebilmeyi bilmeyi öğrendim.
İyilik yaptığında, karşılık beklememek gerektiğini öğrendim. İnsanları kendim gibi görmemeyi, hepimizin ayrı olduğunu öğrendim. Herkesin farklı değer ve ahlak yargılarının olduğunu gördüm. Hoşuma gitmeyenleri ve ya tahammül edemediklerimi arkamda bırakmayı öğrendim. İşini düzgün yaptığında, sorumluluklarının bilincinde olduğunda emeğinin karşılığını aldığını öğrendim. Başkalarına çuvaldızı batırmadan evvel, iğneyi her zaman önce kendime batırmam gerektiğini öğrendim.
Olayın bütününe bakmadan, kulaktan dolma şeylerle hüküm vermemek gerektiğini öğrendim. Ne benim hiç kimseyi sevmek zorunda olduğumu, ne de onların beni, ama mutlaka saygı sınırları içerisinde davranmak gerektiğini öğrendim. Başkalarıyla kendim konuşursam birçok arkadaş bulabileceğimi fakat başkalarının benimle konuşmasını beklersem uzun zaman içerisinde dahi birkaç taneden yukarı çıkmayacağını öğrendim. Dost sahibi olabilmenin çok zor olduğunu gördüm.
Aramadan, aramak gerektiğini öğrendim. Büyüklerimizi her zaman sevip, saymayı, özel günlerde onların yanında olmamız gerektiğini öğrendim ve bundan büyük bir keyif aldım. Ne kadar başaramasam da, sinirlerimi kontrol etmem gerektiğini öğrendim. Her şeyi çok kafaya takmamak gerektiğini, beklenti içerisinde olmamak gerektiğini öğrendim. Ne kadar plan program yapsam da, o gün geldiğinde kaderde ne varsa onun gerçek olduğunu gördüm. Her şeyi içime atmamam gerektiğini, acının da sevincin de paylaşınca azalacağını veya büyüyeceğini öğrendim. Sevginin emek istediğini öğrendim. Etrafın ne kadar kalabalık olursa olsun, aslında yanında hep ailenin olduğunu öğrendim. Sır tutmayı öğrendim. Her şeyi herkesle paylaşmamak gerektiğini, bazı şeylerin sadece kendime kalması gerektiğini öğrendim. Daima kendime güvenmeyi öğrendim. Kibirin beş para etmediğini öğrendim. Ayaklarımın üzerinde durmanın, sağlıklı olabilmenin ne denli önemli olduğunu öğrendim. Aile kavramına çok önem verdiğim için, en yüce sevginin bu ortamda olduğunu, insanın anne, babası ve kardeşlerinin yanında olmasının en büyük mutluluk olduğunu hep bildim. Eş ve çocuk sahibi olup, yeni bir aile kurmanın da emek ve sevgi istediğini öğrendim. Güler yüz ve sevgi ile yapılamayacak hiçbir şey olmadığını öğrendim...
Ve okuyanları daha fazla sıkmadan sözlerime bir nokta koyabilmeyi de...
NOT: Teşekkürler Elif (2007)